Λοιπόν , γέμισε το διαδίκτυο με ποστ για το τουίτι που έκανε η Ρόουλινγκ, αγαπημένη συγγραφέας μάλτιμιλιονερ του Χάρι Πότερ , το οποίο αν δεν το είδατε, είναι το παρακάτω :
Ωραία λοιπόν επειδή θέλω να παραμιλήσω λίγο σχετικά, επιτρέψτε μου τη μουρμούρα που ακολουθεί :
Λατρεύω τα βιβλία Χάρι Πότερ , μεγάλωσα διαβάζοντας τα (όπως ακούγεται συχνότερα από συχνά για τη συγκεκριμένη σειρά). Μπατ δατς δι θινγκ. (= but that's the thing).
Μεγάλωσα όχι μόνο σε ηλικία αλλά και συναισθηματικά.
Ο θάνατος του Fred Wesley ήταν για όλους τους αναγνώστες χτύπημα, και ο καθένας ξεχωριστά το πήρε πολύ προσωπικά.
Internet 2007 : "Χάσαμε το Φρεντ στοπ. Go crazy."
(αυτό για παράδειγμα )
(ή αυτό)
Δεν κρύβω το γεγονός ότι και 'γω έκλαψα. Αλλά να θυμώσω με τη συγγραφέα; νο. Μπορεί όταν πέρασε το πρώτο shock να ένιωσα κάπως - λίγον τσας- εξοργισμένη, αλλά επέρασε μου.
Γιατί κατάλαβα. Αν στη μεγάλη μάχη του Χόγκουαρτς δε χάναμε κάποιον που αγαπούσαμε, κάποιον σημαντικό , όπως ο Φρεντ (τον πρώτο λογοτεχνικό έρωτα για πολλά τότε έφηβα κορίτσια) δε θα καταλαβαίναμε γιατί η μάχη ήταν τόσο σημαντική. Ίσως και να μην γινόταν τόσο κατανοητό το ότι δεν πήγαν για να παίξουν , για την πλάκα τους οι δίδυμοι, όπως πάντα. Πήγαν ξέροντας ότι μπορεί να πεθάνουν - και ο ένας πέθανε.Για το γενικότερο καλό. Και 'μεις, μαζί με τους ήρωες, σοκαριστήκαμε,θρηνήσαμε,το βρήκαμε απίστευτο, ψάξαμε αποσπάσματα των βιβλίων τα οποία αποδείκνυαν πόσο τέλειος τύπος ήταν και -άρα- δεν έπρεπε να πεθάνει αλλά έτσι είναι και η αληθινή ζωή.
Δυστυχώς, ακριβώς έτσι είναι.
Οπότε αγαπημένη Τζόαν, μη νιώθεις άσχημα.
Εγώ προσωπικά σε συγχωρώ.
Και σε ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου