Εγώ νομίζω.

Δίπλα που το σπίτι μου εν μια οικογένεια. 4 άτομα. Οι γονιοί δουλεύκουν τζαι τα "μωρά" σπουδάζουν. Πριν 2 χρόνια, όταν επήε και η κόρη να σπουδάσει μετά το γιο, οι γονιοί εγοράσαν ένα σκυλάκι για να έχουν παρέα τωρά αφού ήταν να λείπουν οι μιτσιοί.

Ο γιος και η κόρη ενθουσιάστηκαν, τέλειος, τι όμορφος, τι ράτσα είναι πεκινουά ,α εν ζηλιάρικα τα πεκινουά,να ρτει σπίτι κόσμος να το δει, να το πάρουν για καφέ κλπ κλπ.

2 χρόνια μετά.

Το σκυλάκι κάθεται έξω στον κήπο ούλλη μέρα.Κανένας εν ασχολείται μαζί του εκτός που την ώρα που η βιετναμέζα βάλλει του φαί, όταν αγοράζουν το φαί του και όταν το παίρνουν στο γιατρό (για το τελευταίο δεν παίρνω και όρκο.)

Όποτε με δει, κουνά την ουρά του και προσπαθεί να σκαρφαλώσει τα κάγκελα.Σφίγγεται η καρδιά μου , αλήθεια έτσι που το θωρώ.Μια φορά επήα στα κάγκελα να το χαιδέψω να παίξουμε λλίο τζαι εφκήκε η Βιετναμέζα,είδε με καλά καλά τζαι είπε : Δις νοτ γιορς.

όι εν γιορς που φοάσαι να του κοντέψεις τζαι ούλλη μέρα εν δημμένος στα κάγκελα σαν να ήταν πιτμπουλ. 

Προς ιδιοκτήτες σκυλιών: ενεν αξεσουάρ.Ούτε επένδυση. Εν πλάσμα. θέλει σημασία όσο θέλετε τζαι σεις.Επειδή εν σας ξατιμάζει εν σημαίνει ότι εν το παρακάμνετε.Κάμετε του τζαι εσείς λλίη παρέα.

p.s. Η Βιετναμέζα που φοάται τους σσύλλους εν πιάνεται για παρέα. 

Εγώ νομίζω εννά τον κλέψω.